Township
Door: Yasmin
Blijf op de hoogte en volg Yasmin
13 Juli 2015 | Zuid-Afrika, Kaapstad
Wauw, wat is Zuid-Afrika toch een te gek en mooi land! Vandaag hadden we goed weer, een lekker zonnetje maar wel een ijskoude wind (gelukkig heb ik een lekker dik vest). Vandaag werden we op 10 uur 's ochtends opgehaald en naar het Walmer township gebracht. Hier zijn we eerst naar een project geweest dat één van onze begeleiders (Bas) heeft opgezet. Het project is bedoeld om kinderen ook bezig te houden tijdens hun vakantieperiode zodat ze geen slechte dingen gaan doen, hoe klein ze ook zijn. We hebben gevoetbald, gedanst en gepraat met heel veel kindjes. En wat zijn het toch een schatjes! Na een uurtje bij dit project te zijn geweest kregen we een rondleiding door het township. Deze rondleiding werd gedaan door Lungi, een schat van een vrouw. Ze leeft zelf al heel haar leven in het township rn weet er dus ontzettend veel over te vertellen. Vooral dat voor 1994 de situatie in de townships nog erger was omdat niemand zich met hen bezighield. Ook dat de blanke Zuid-Afrikanen nooit naar de townships zullen gaan, omdat het verleden voor hen nog zo erg meetelt. De rondleiding was zeer indrukwekkend, en je raakte er zelfs een beetje in shock door, nog nooit had ik zoiets gezien. Eerst had je een klein stuk met kleine huisjes van steen geschonken door de overheid om de uitbreiding van het township tegen te gaan (dit heeft echter niet geholpen). Meestal verhuren de locals deze huisjes gewoon om aan geld te komen. Maar achter deze huisjes lag de harde werkelijkheid. Zandpaadjes die vol liggen met allerlei vuil en enorme stromen regenwater, huisjes van houten planken en metalen platen die nog niet eens 3 bij 3 groot zijn. Maar de mensen zijn allemaal aardig, ze zijn blij dat wij blanken er zijn omdat ze hopen dat wij ooit iets aan hun situatie kunnen veranderen. Onderweg kwamen we ook vele kindjes tegen die naar ons zwaaiden of een gezellige high five kwamen geven. Echter vertelde Lungi ook over de onveiligheden in de townships. Laatst is er zelfs nog een meisje vermoord. Het schijnt dat ze verkracht is en daarna van haar leven is ontnomen, puur omdat ze net op de verkeerde plek was. Of een man die zijn vrouw al had verloren en ernstig ziek werd en naar het ziekenhuis moest, daar kwam hij te overlijden, maar hij had nog kleine kinderen die geen eten meer hadden zonder hem en kwamen te overlijden. Gruwelijke verhalen die je laten beseffen hoe hard het leven eigenlijk is. Daarom heb ik me ook voorgenomen om een keer iets in te gaan zamelen voor de stichting waar Lungi bij werk, stichting Izizwe. Zometeen gaan we eten bij één van dr locals thuis met zijn allen, en gaan we kijken naar een optreden van de lokale dansgroep. Het wordt vast leuk